Hij werd in Rome geboren, maar groeide op in Toscane, waar hij al op zijn zestiende begon op te treden met allerlei lokale bands, waarvan new waveband Dive het meeste sporen naliet in de vorm van een paar EP’s en een paar tracks op verzamelplaten. Later werd hij lid van Baby Lemonade, richtte Quigoh op, maar ging vanaf 2012 zijn eigen weg: hij koos resoluut voor zelfgeschreven materiaal in het Italiaans. Een paar platen volgden, maar ze braken niet echt veel potten, hoewel het songmateriaal best wel de moeite loonde.

In 2018 besloot Roberto, samen met kompaan Marco Mafucci, met wie hij al heel lang samenwerkt, een aantal van zijn oudere nummers compleet te herwerken en opnieuw op te nemen. Het resultaat van die lange werkzaamheden verscheen eind vorig jaar en is nu, dankzij de deal tussen het Utrechtse Xango Music en het Italiaanse Radici Music, ook bij ons beschikbaar.

De tien tracks die de selectie haalden, laten een cantautore horen in de klassieke Italiaanse stijl: teksten waar duidelijk heel lang aan gewerkt en geschaafd is, melodieën die gemaakt zijn op akoestische gitaar en hier verder aangekleed worden met een flinke laag toetsen, van “gewone” piano tot synthesizer, met inbegrip van de nodige geluidjes. Dat alles zorgt voor een typisch Italiaanse klank, die je meteen doet denken aan de grote songfestivals en aan openluchtconcerten waar de Italiaanse steden zich zo goed toe lenen.

Je houdt er van of niet -ik hou er dus danig veel van-, maar hoe je deze plaat ook beluistert, als je oren niet ontstoken zijn, hoor je een zanger en liedjesschrijver, die duidelijk zijn vak beheerst. Het getuigt trouwens van groot inzicht dat je je eigen materiaal compleet heruitvindt en opnieuw aankleedt, zeker als dat pareltjes oplevert als “Fragole”, “Abbiamo vinto un’altra guerra” of “Cadere Sola”. Zelden zo hartverscheurend mooi de eenzaamheid horen bezingen, of het zou in het afsluitende “Parole Inutili” moeten zijn. Hoe dan ook: ik ben bijzonder blij met deze “remake”-plaat: ik hoorde nooit eerder iets van deze man, die ik met gerust gemoed het etiket “te ontdekken” durf meegeven.

(Dani Heyvaert)